بيش تر آدم ها فکر مي کنند، آنچه خيلي مهم و سخت است به دست آوردن خوشبختي و سعادت است، در حالي که من مطمئنم آنچه خيلي سخت تر است حفظ سعادت است و نگهداري خوشبختي. خود خوشبختي ممکن است با مساعدت الهي يا شانس يا تقدير و يا..... به دست بيايد ولي آنچه مسلم است حفظ آن بدون عقل و تدبير ميسر نيست.ولي کجا آدم قدر نعمتي را که دارد مي داند؟! خصلت آدميزاد اين است، به دنبال آنچه ندارد مي دود و آنچه دارد اصلا نمي بيند و به داشتنش مثل يک حق طبيعي عادت مي کند: مثل دستش، مثل نفس کشيدن، مثل چشم هايش و مثل همه ي واقعيت هاي حياتي زندگي که چون همراه آدمند برايش عادي مي شوند و بي ارزش، مگر اين که از دستشان بدهد !
